Do sekcji ugrofinistycznej BWN należą zbiory dawnej Biblioteki Katedry Hungarystyki UW. Dzięki tej sekcji można zgłębiać języki oraz kulturę Węgrów, Finów i Estończyków, a także innych ludów ugrofińskich, m.in. Saamów.
Księgozbiór ugrofinistyczny zaczął powstawać w okresie międzywojennym, kiedy na Uniwersytecie Warszawskim ruszył kurs języka węgierskiego. Najpierw do zbiorów trafiły książki zgromadzone przez prof. Adorjána Divékyego – pierwszego w Warszawie lektora tego języka, w latach 1935–1939 dyrektora Instytutu Węgierskiego (obecnie Instytut Liszta) w Warszawie. Od początku gromadzono też publikacje fińskojęzyczne i związane z Finlandią.
Sekcja ma ponad 31 tys. książek, liczne czasopisma, a także filmy na DVD, płyty muzyczne oraz prace dyplomowe. Są to głównie publikacje w językach węgierskim, fińskim, estońskim i po polsku. Mniejszą kolekcję stanowią materiały dotyczące pozostałych języków ugrofińskich i ludów, które się nimi posługują, w tym np. Udmurtów, Maryjczyków czy Karelów.
Na szczególną uwagę zasługują XIX-wieczne zbiory z Debreczyna i starodruki. Do najstarszych publikacji należy np. mowa poselstwa węgierskiego z czasów trzeciej wojny austriacko-tureckiej wygłoszona na sejmie walnym koronnym w Krakowie do Zygmunta III Wazy. Łacińskojęzyczna mowa, w której posłowie proszą polskiego króla o pomoc w walce z Imperium Osmańskim, pochodzi z 1595 roku.
Nowe książki w zbiorach sekcji
